Πρωταρχική αναφορά στην «γιορτή της μητέρας» υπάρχει στην αρχαία Ελλάδα. Ήταν η γιορτή της Άνοιξης που λατρευόταν η Γαία ,η Μητέρα Γη, μητέρα όλων των θεών και των ανθρώπων.
Αργότερα η θεότητα που λατρευόταν ήταν η Ρέα, η σύζυγος του Κρόνου και μητέρα του Δία καθώς και η Δήμητρα (Γη – μήτηρ).
Καθώς ο Χριστιανισμός εξαπλώθηκε στην Ευρώπη η γιορτή μεταβλήθηκε προς τιμή της «μητέρας Εκκλησίας» αλλά σύμβολο της μάνας είναι η Παναγία ,η μητέρα του Χριστού.
Τη δεύτερη Κυριακή του Μάη γιορτάζεται η «μητέρα» σαν έννοια, μια και στη μάνα οφείλεται η αρχή της ζωής, η ανατροφή, η ανάπλαση της προσωπικότητας.
Είναι όμως ευκαιρία να δείξουμε την αγάπη μας και στη δική μας μητέρα! Στον άνθρωπο που άκουσε τον πρώτο χτύπο της καρδιάς μας, που ένιωσε το πρώτο μας σκίρτημα, που μας ανάστησε με το γάλα της!
Που μας γλυκονανούρισε! Που μας ενθάρρυνε στο πρώτο μας βήμα! Που μας αγάπησε ανιδιοτελώς ,όσο κανείς! Που είναι σ’ όλη μας τη ζωή η δύναμη, η παρηγοριά, η ευχή, η ελπίδα, η ζεστασιά, η φροντίδα ,η αποδοχή!
Τη γυναίκα με τα μαγικά ,ακούραστα, απαλά και μυρωδάτα χέρια…,τα μοναδικά χέρια που μπορούν να δώσουν τόσα πολλά… μόνο με ένα τους χάδι!
Τη γυναίκα με την πιο όμορφη ,την πιο μελωδική ,την πιο γλυκιά φωνή!
Τη γυναίκα με την πιο πλατιά και ασφαλή αγκαλιά…
Τη γυναίκα με την πιο μεγάλη καρδιά..
Τη γυναίκα με την αστείρευτη δύναμη..
Τη μάνα μας …,την μανούλα μας…
Θέλω όμως να αναφερθώ ιδιαίτερα :
Στην εργαζόμενη μητέρα, που προσπαθεί διπλά και για την ανατροφή και την φροντίδα των παιδιών και για την επιβίωση ή το καλύτερο βιοτικό επίπεδο της οικογένειας. Είναι αυτή η μητέρα που εύχεται η μέρα να μην είχε μόνο 24 ώρες για να μπορεί να προσφέρει ακόμη περισσότερα, και που συχνά την κατακλύζουν οι ενοχές για το αν είναι καλή μάνα … που όσα και αν προσφέρει νοιώθει ανεπαρκής…
Στην μητέρα πρόσφυγα ή μετανάστρια, που άφησε την πατρίδα της αντιμετωπίζοντας απίστευτους κινδύνους ,υπομένοντας προσβολές και απαξίωση στην ξένη χώρα ,κάνοντας οποιαδήποτε δουλειά για να δώσει στα παιδιά της δυνατότητα ,την ευκαιρία ενός καλύτερου μέλλοντος…
Τέλος δεν μπορώ να μην αναφερθώ στις μεγάλες μάνες του σπιτιού μας ,στις γιαγιάδες ,που πολύ σωστά λέμε πως είναι δυό φορές μάνες και στην παρουσία τους και τη σοφία τους οφείλουμε τόσα πολλά ! Ανατρέφουν εγγόνια, συμβουλεύουν, μεταλαμπαδεύουν την παράδοση ,την ιστορία της οικογένειας και έχουν την έγνοια όλων…
Για τις ιδιαίτερες αυτές μητέρες πρέπει η Πολιτεία και ο Δήμος να δημιουργούν και να διατηρούν όλες τις απαραίτητες κοινωνικές δομές που τις στηρίζουν και τις βοηθούν να ανταποκριθούν στις ευθύνες και τις υποχρεώσεις τους!
……………………………………………………………………………………
Β. Ουγκό: « μητέρα, η καρδιά της ανθρωπότητας»
Γκαίτε : « μόνο οι λαοί με ικανές μάνες , ευδοκιμούν»
Δήμητρα Αγκαθίδου
Αρχιτέκτων Μηχανικός
Δημοτική Σύμβουλος Δ. Θεσσαλονίκης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου